Ireneusz Kaskiewicz

---

Życiorys

W 1967 roku Ireneusz Kaskiewicz zakończył studia na Wydziale Aktorskim w PWSFTviT w Łodzi. Jego kariera artystyczna rozkwitła na scenach wielu renomowanych teatrów, w tym w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, Teatrze Ludowym w Krakowie, Teatrze Powszechnym w Łodzi, a także Teatrze Muzycznym w Łodzi.

Występował również w Studyjnym ’83 im. Juliana Tuwima w Łodzi oraz w Lalek Arlekin w Łodzi. Jego doświadczenie obejmowało również Teatr Nowy w Łodzi, Teatr Wielki w Łodzi, a także w Operze na Zamku w Szczecinie oraz Bałtyckim Teatrze Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie. Nie można zapomnieć także o jego występach w Muzycznym w Lublinie.

Od 2004 roku Kaskiewicz jest związany z Teatrem Nowym w Słupsku, gdzie kontynuuje swoją artystyczną misję. Oprócz kariery aktorskiej, pełnił także funkcję wykładowcy śpiewu w łódzkiej Akademii Muzycznej, przekazując swoją wiedzę i umiejętności nowym pokoleniom artystów.

Filmografia

Filmografia Ireneusza Kaskiewicza jest bogata i różnorodna, ukazując jego rozwój jako aktora w ciągu wielu lat. Rok 1966 zapoczątkował jego karierę w filmie rolą kinomechanika w „Biczu Bożym”. W kolejnych latach wystąpił w wielu produkcjach, w tym w „Julii, Annie, Genowefie…” w 1967 roku, gdzie zagrał postać Rysia.

W 1968 roku zadebiutował jako porucznik MO w filmie „Ortalionowy dziadek”. Dwa lata później, w 1972 roku, wystąpił jako porucznik Ireneusz Kalinowski w „Skarbie trzech łotrów”. Jego umiejętności aktorskie sprawiły, że zyskał popularność, co przyniosło mu kolejne role, jak choćby barman w „Śledztwie” z 1973 roku.

W 1975 roku miał rolę w „Mazepie”, a następnie, w 1977 roku, zagrał mężczyznę przed wieżowcem w „Pokoju z widokiem na morze”. W 1978 roku pojawił się w odcinku „Życia na gorąco” i kontynuował swoją karierę w 1979 roku w filmie „Zerwane cumy” jako Waldek Krzemiński.

Pod koniec lat 80., w 1984 roku, wcielił się w postać Kazimierza Mikuły w „Panie na Żuławach”, a rok później zagrał kierownika tartaku w „Sam pośród swoich”. W 1985 roku zjawił się w „W cieniu nienawiści” jako dozorca Józef Marciniak, a w 1988 roku w „Jemiole” jako ojciec Darka.

Rok 1992 był dla Kaskiewicza również przełomowy, gdyż zagrał w „Kawalerskim życiu na obczyźnie” oraz w „Szwadronie”, w którym wcielił się w postać Szatańskiego. Po tym nastąpiły kolejne ważne projekty, jak „Dwa księżyce” z 1993 roku, w którym zagrał komendanta policji.

W latach 90. wystąpił również w „Dziejach mistrza Twardowskiego” w 1995 roku jako zbój, a następnie, w 1997 roku, w filmie „Mamo, czy kury potrafią mówić?” jako Stary Wiarus. Jego wieloletnia praca w „Klanie” od 1997 do 2013 roku przyniosła mu znaczną rozpoznawalność.

Lat późniejszych w jego karierze to 1998 rok, kiedy to w „Mordziakach” zagrał pana Mariana. W 2001 roku pojawił się w „Tryumfie pana Kleksa”, grając zarówno redaktora Gryla, jak i rozbójnika Rosolnika (głos). W 2005 roku wystąpił w „Nie ma takiego numeru” jako Prosiak. Jego przygoda w filmie zakończyła się w 2013 roku w „Ostatnim klapsie” jako Janusz oraz w 2015 roku w „Hiszpance” jako strażnik aresztu.

Dubbing

W dorobku Ireneusza Kaskiewicza można znaleźć wiele niezapomnianych ról dubbingowych, które zdobyły uznanie zarówno dzieci, jak i dorosłych. Oto niektóre z nich:

• 1970: Tajemniczy mnich – Jełpidifor,
• 1971: Timo Rinnelt porwany – Kowalski,
• 1972: Kot w butach (pierwsza wersja) – Lucyfer,
• 1972: Młynarczyk i kotka – Silny,
• 1975: Konik Garbusek (pierwsza wersja) – Gawryłła,
• 1979: Dzieci wśród piratów – Kankan,
• 1980: Błękitna płetwa,
• 1982: Bajka opowiedziana nocą,
• 1983: Maria i Mirabela,
• 1992: Klementynka – Malmoth,
• 1992: Klementynka – herszt rozbójników (odc. 17),
• 1992: Klementynka – wezyr (odc. 17),
• 1993: Pole Position – Wheels,
• 1993: Robin Hood – brat Tuck,
• 2011: Niebieski chłopiec – narrator.

Każda z tych postaci przyczyniła się do kształtowania jego kariery i zbudowania silnej pozycji w świecie dubbingu.

Spektakle w Nowym Teatrze w Słupsku

W Nowym Teatrze w Słupsku odbyło się wiele znakomitych przedstawień, które z pewnością wpisały się w historię tego miejsca. W 2004 roku zrealizowano sztukę Stanisław Ignacy Witkiewicz – Szalona lokomotywa, gdzie w roli Turbulencjusza Dmitrygiera wystąpił Jan Peszek, a reżyserem był Michał Zadara.

Tego samego roku na scenie pojawił się również dramat Witolda Gombrowicza – Ślub, którego reżyserem był Waldemar Śmigasiewicz. Kolejnym ważnym wydarzeniem tego okresu była produkcja Intercity autorstwa Leszka Malinowskiego, w której główną rolę posła zagrał sam autor, z towarzyszeniem Bogusława Semotiuka.

W 2005 roku w repertuarze pojawiły się znane dzieła, takie jak Romeo i Julia Williama Szekspira, gdzie w roli księcia występował Bogusław Semotiuk. Również w tym samym roku miała miejsce inscenizacja Skrzypek na dachu autorstwa Szolema Alejchema, w której zagrano postać Tewiego mleczarza, a reżyserią zajął się Zbigniew Macias.

Interesującą pozycją jest również sztuka Okno na parlament Ray’a Cooneya, gdzie Richard Willey został przedstawiony przez Ireneusza Kaskiewicza oraz Bogusława Semotiuka, a także Edyp i Antygona Sofoklesa z rolą Kreona w wykonaniu tego samego reżysera.

W tej samej atmosferze zrealizowano również Baśń w poszukiwaniu teatru autorstwa Iwony Wernikowskiej, w której króla zagrał Albert Osik. Wśród innych projektów znalazły się również podjęcia dzieła Fiodora Dostojewskiego – Zbrodnia i kara, w której Marmieładowa zagrał Edward Żentara, a Betlejem polskie wg Lucjana Rydla gdzie odgrywał Heroda i Kazimierza Wielkiego pod okiem reżyserów Zbigniewa Kułagowskiego oraz Bogusława Semotiuka.

W 2006 roku na deskach teatru pojawiły się jeszcze bardziej różnorodne produkcje, na przykład Balladyna Juliusza Słowackiego, w której Pustelnika zagrał Jan Machulski, a także Sztuka Yasminy Rezy z Marcem w wykonaniu Piotra Dąbrowskiego.

Do 2007 roku repertuar wzbogacił się o Czekając na Godota Samuela Becketta, gdzie Pozzo był grany przez Jan Machulski, oraz Obronę Sokratesa Platona w reżyserii Ireneusza Kaskiewicza, w której zagrano główną rolę Sokratesa.

Sztuką przykuwającą uwagę był Obrona Sokratesa, w której pomimo trudnych tematów teatralnych twórcy potrafili wcielić się w złożoność postaci. Zamykając ten okres w teatrze, w 2008 roku miała miejsce spektakl Zemsta Aleksandra Fredry, w której zagrał Dyndalskiego, reżyserią zajmował się Ireneusz Kaskiewicz.

---

Oceń: Ireneusz Kaskiewicz

---